Das weisse Band

Het is keurig verpakte wreedheid – zoals alles in het universum van de Oostenrijkse regisseur Michael Haneke kan worden omschreven. Het protestantse dorpje in 1913 dat hij portretteert ziet er op het oog netjes uit: een kerk in het midden, keurige mensen, kinderen spreken met twee woorden. Maar als het paard van de dokter struikelt over een onzichtbare draad die tussen twee bomen gespannen is moet iemand dat toch op zijn geweten hebben.

De geheimzinnige gebeurtenissen die het dorp teisteren en steeds verder gaan, brengen de ware aard van de bewoners aan het licht. Machtswellust, bekrompenheid en sadisme maken onderdeel uit van hun natuur, het hoeft alleen maar te worden opgeroepen door de onvermijdelijke frustraties die gepaard gaan met fysieke repressie en sociale ongelijkheid. God wordt misbruikt om voor eigen rechter te spelen, waarbij mensen die het niet direct aangaat, wegkijken. Paranoia, angst en wraakzucht verspreidt zich als een virus.

Alle scènes in ‘Das weisse Band’, zwanger van onderhuidse dreiging en razend knap geacteerd, maken deel uit van de complexe constructie van oorzaken en gevolgen van menselijk gedrag die volgens Haneke het fascisme van een vruchtbare bodem voorzag.

Winnaar Gouden Palm Film Festival Cannes 2009.
Winnaar Beste Europese Film 2009.