Het ondergronds orkest

Een Venezolaanse harpist, een violist uit Sarajevo, een Argentijnse pianist, een Malinese zangeres en een Roemeense citarspeler zijn uiteenlopende hoofdpersonen in deze documentaire.

Hoewel de film ‘Het ondergronds orkest’ heet en aanvankelijk lijkt te gaan over mensen die in hun levensonderhoud voorzien door in de gangen van de Parijse metro te musiceren, verschuift de handeling steeds meer naar hun leven bovengronds. Dit heeft enerzijds te maken met het feit dat filmen in de Parijse metro sinds een reeks bomaanslagen is verboden. Anderzijds blijkt ook boven de grond een ‘ondergrondse’ wereld te bestaan: veel van de geportretteerde muzikanten hebben hun vaderland verlaten en verkeren nu illegaal in Frankrijk.

Ze komen in hun huiselijke omgeving – in de meeste gevallen een te mooi woord voor de kleine achterkamertjes en goedkope pensions waar de meeste van deze mensen verblijven – aan het woord. Het beeld dat uit de portretten opdoemt is dat van ontheemde mensen, die door oorlogsgeweld of armoede op drift zijn geslagen, maar dankzij hun muziek overleven.

Huib Stam in de Volkskrant: ” ‘Het ondergronds orkest’ is een mooie en aangrijpende documentaire, alert gedraaid en mede door de interviews van Honigmann heel levendig”.