Magonia

Ineke Smits trekt zich niets aan van Hollandse poldernuchterheid en vliegt met haar debuutfilm ‘Magonia’ naar een mythisch land, waar het leven dragelijk is.

In een voice-over vertelt een jongetje over zijn vader die van verhalen vertellen houdt. Het is met verhalen net als met een knoop, je kunt deze op vele manieren leggen maar het resultaat zal altijd een knoop blijven. Al snel leren we dat voor de vader de verhalen variaties waren op een pijnlijk verlangen om aan de werkelijkheid te ontsnappen.
‘Magonia’ is een drieluik. De eerste twee delen zijn gebaseerd op de bundel ‘Magonische verhalen’ van Arthur Japin, het slotdeel is verzonnen door Smits.

Het eerste verhaal speelt zich af in een oosters stadje, waar een oude gebedsomroeper een steeds krakender stem krijgt. Zijn assistent brengt hem het slechte nieuws dat het tijd is om te stoppen. Hij verspeelt er zijn geliefde mee.

In het tweede verhaal bevinden we ons in de woestijn, waar een westers stel terechtkomt in het armzalige huisje van een oude man en zijn zoon. De cultuurclash heeft voor iedereen ingrijpende gevolgen.
Het derde verhaal speelt zich af in een morsig café, waar een vrouw wacht op de terugkeer van haar grote liefde. Het verlangen naar een ander leven is de draad die de personages met elkaar verbindt.

De kracht van de film zit in de sfeerbeelden die aan de vroegere Georgische film doen denken.